Samenvatting
De verwerende partij kan in beginsel worden bijgetreden in de stelling dat er in hoofde van de ambtenaar-geneesheer geen verplichting bestaat om regio per regio na te gaan welke zorgen er beschikbaar zijn. Deze stelling gaat echter enkel op in zoverre voor verzoekers de mogelijkheid bestaat om zich te begeven naar die regio waar verwerende partij heeft vastgesteld dat een behandeling beschikbaar is en voor zover de in die regio beschikbare behandeling ook effectief (daadwerkelijk) toegankelijk is voor verzoekers, rekening houdend met hun individuele situatie. In casu, blijkt genoegzaam dat verzoekers hebben aangetoond afkomstig te zijn een specifieke deelrepubliek van de Russische Federatie, met name Ingoesjetië, hetgeen deel uitmaakt van hun individuele situatie.(…)
De repliek in de nota dat de ambtenaar-geneesheer uitdrukkelijk stelt dat er "enkel bij wijze van voorbeeld" een opsomming gegeven werd van de centra waar de nodige zorgen geboden worden, gaat in het licht van voorgaande evenmin op, aangezien enkel ziekenhuizen in Moskou worden vermeld. De verwerende partij bevestigt hiermee het betoog dat geen onderzoek is verricht naar ziekenhuizen in Ingoesjetië.
(…)
Vooreerst wenst de Raad op te merken dat conform artikel 8 van het Procedurereglement de Raad in principe stukken niet in overweging moet nemen, die in een andere taal dan de rechtspleging zijn opgesteld en niet voorzien zijn van een eensluidend verklaarde vertaling. Uit de website blijkt wel dat een vertaling naar een (erbarmelijk) Nederlands van de wet in kwestie kan verkregen worden, zodat de Raad de aangevoerde Russische wet wel in overweging neemt (naar analogie RvS 25 januari 2008, nr. 178.960). De loutere verwijzing in het medisch advies naar het eerste artikel van een federale Russische wet is echter uitsluitend theoretisch en het daar eenvoudig aan toevoegen dat alle Tsjetsjenen, Ingoesjen en Dagestanen als Russische burgers dan wel dezelfde rechten en plichten zullen hebben, kan op zichzelf de meer specifieke informatie zoals door verzoekers aangebracht niet weerleggen. De Raad meent immers niet dat elke aangevoerde discriminatie in de toepassing van de wet, ook uit de wet zelf zou moeten blijken. De Raad wijst in dat opzicht in het bijzonder op volgende passage uit het rapport van OSAR, die verzoekers in hun aanvraag om machtiging tot verblijf uitdrukkelijk hebben vermeld: “si officiellement toutes les personnes sont supposées recevoir les soins médicaux dont elles ont besoin de façon gratuite, dans la pratique cela ne se réalise souvent pas. En effet, afin de recevoir les traitements médicaux de façon gratuite, une personne doit être officiellement dans son lieu de résidence, suite à quoi elle peut souscrire à l’assurance maladie obligatoire (payante). La personne a ensuite le droit de se faire soigner gratuitement mais uniquement dans le lieu où elle est enregistrée et où elle a souscrit à l’assurance maladie. Ce n’est que dans le cas où les traitements nécessaires ne sont pas disponibles dans le lieu de résidence qu’un transfert dans une autre ville ou région est théoriquement possible: toutefois en réalité, les patients originaires de Tchétchénie par exemple ne sont pas transférés dans d’autres villes et ce, même lorsque leur état de santé est très grave.”
In het licht van voorgaande is het motief dat “elke Russische onderdaan recht heeft op vrij verkeer en dat de patiënt zelf het hospitaal of de specialist kan kiezen naargelang waar hij of zij de kwaliteit van de zorgen het beste vindt,” niet afdoende. Ook de repliek dat de verzoekende partijen niet aantonen dat zij in “Ingoesjetië geen toegang hebben tot de hospitalen of andere centra die in andere regio’s gevestigd zouden zijn” kan niet worden gevolgd, omdat de verzoekende partijen net betogen dat er in Ingoesjetië geen gespecialiseerde ziekenhuizen zijn.
Nu het advies niet afdoende werd gemotiveerd, is ook de bestreden beslissing met dezelfde onwettigheden behept.