Samenvatting
Volgens het Verdrag van Den Haag en de Brussel IIbis verordening is de overbrenging van een kind is ongeoorloofd wanneer de ene ouder een kind meeneemt naar een andere Staat zonder de toestemming van de andere ouder indien deze laatste het ouderlijk gezag over het kind heeft en uitoefent. In casu had de Ierse man, die de natuurlijke vader was van de kinderen, geen ouderlijk gezag. Volgens het Ierse recht was immers een rechterlijke beslissing nodig om hem ouderlijk gezag toe te kennen. Deze beslissing had hij nooit gevraagd. De Ierse rechter die uitspraak moest doen over de vraag of het feit dat de Britse moeder de kinderen zonder toestemming van de Ierse vader had meegenomen naar Groot-Brittannië, een ongeoorloofde overbrenging was, besloot dat het noodzakelijk was om een prejudiciële vraag te stellen aan het Hof van Justitie. De Ierse rechter wenste te weten of de Brussel IIbis verordening, geïnterpreteerd in het licht van artikel 7 van het Handvest van de Grondrechten eraan in de weg staat dat een Lidstaat vereist dat de vader van een kind, die niet met de moeder van het kind getrouwd is, een beslissing van de rechtbank heeft bekomen die hem ouderlijke verantwoordelijkheid geeft, opdat men kan spreken van een ongeoorloofde overbrenging in de zin van artikel 2(11) van deze verordening. Het Hof oordeelt dat het begrip "ouderlijke verantwoordelijkheid" duidelijk wordt gedefinieerd in de Brussel IIbis verordening en dat dit begrip bijgevolg volgens deze definitie moet verstaan worden in de verschillende lidstaten van de Europese Unie. Het Hof benadrukt echter dat het antwoord op de vraag wie ouderlijke verantwoordelijkheid draagt, toekomt aan de Lidstaten zelf. De verordening bepaalt op geen enkele manier welke personen de ouderlijke verantwoordelijkheid zouden moeten dragen. Het is dus aan de lidstaten om de voorwaarden te bepalen waaronder een natuurlijke vader de ouderlijke verantwoordelijkheid over zijn kinderen kan dragen. De verordening sluit dus niet uit dat h
