Samenvatting
Meneer kan niet blijvend worden afgerekend op zijn initieel niet waarheidsgetrouwe verklaringen, die destijds werden afgelegd, in een verwoede poging om verblijfsrecht te bekomen.Mevrouw was toen nog niet in het verhaal betrokken.
Alle verklaringen, die thans worden bijgebracht, wijzen eenduidig op het feit dat meneer is geïntegreerd in de familie en in het bestaande sociale weefsel van mevrouw.
Ook de kinderen van mevrouw, die er alle belang zouden kunnen bij hebben dat de adoptie niet doorgaat (o.a. omdat hun latere erfaanspraken worden verminderd), zien hier geen enkel bezwaar in, wat mede pleit tegen de stelling van een schijn-adoptie.
Het Hof is zich er terdege van bewust dat het bekomen of, beter gezegd, het garanderen van het verblijfsrecht voor meneer (die immers thans reeds een verblijfsrecht geniet op grond van zijn status van subsidiaire bescherming) ongetwijfeld heeft meegespeeld.
Echter is hier niet afdoende aangetoond dat dit dé enige drijfveer zou zijn voor de voorgenomen adoptie.
Het actuele statuut van subsidiaire bescherming heeft een rechtstreeks motief overigens weggenomen.